Wij zijn een weekend in Rockanje op Molecatenpark Waterbos. Dit is voor ons een nieuwe omgeving. Op de maandag van vertrek gaan we met zijn tweeën een cache doen. Ons oog was op deze cache gevallen vanwege het aantal favo’s en het vertrekpunt bijna vanaf Waterbos. Ook de ‘gezonken’ bunkers waren een reden voor deze cache.
Het begon meteen goed met de Schotse Hooglanders. Het zijn niet onze favoriete dieren. De moed bijeen geschraapt en op een afstandje gepasseerd. Er volgt een mooie wandeling richting het strand. Onderweg viel op dat er (waarschijnlijk door kinderen) bloemen waren geprikt in de poep van de grazers. Na een gave afdaling naar het strand lopen we richting de bunkers, héél bijzonder. De antwoorden op de vragen zijn goed te doen. Na de strandwandeling gaat het weer de duinen in, waar we een paar dames tegenkomen die ons vragen of we hier bekend zijn. Niet dus. Dan volgt weer een heerlijke afdeling het bos in en de paden daar zijn gelukkig niet nat en blubberig. Wat een bijzonder stuk bos is dit met zijn smalle paadjes. Dan komen we weer een paar dames tegen die aan het wandelen zijn met een kaart, maar totaal niet meer weten waar ze zijn. Geprobeerd ze een beetje op weg te helpen, maar ik denk dat we eerder de cache hebben gevonden dan zij de parkeerplaats met hun auto. Nog een klein stukje en dan rekenen voor de cache. Deze liet zich snel vinden. Ook nog een TB meegenomen die niet geregistreerd stond in deze cache. De helft van de TB paste niet in de cache, waardoor het deksel wat beschadigd is.
We zijn van plan nog eens vaker in deze regio te komen en zullen dan nog wel een paar Gammo’s uitzoeken.
Leuk, een multi in de buurt. Veel informatie en interessante locatie. De papierfabriek heeft veel betekend in de regio voor de werkgelegenheid. Hier op 14 mei 2015 geweest, maar we kregen een coördinaat dat nooit een park’n grab kon zijn. Thuis gekomen bleek dat we een vraag vergeten waren te beantwoorden. Dit werd ook bevestigd door een collega-cacher.
Na logisch nadenken hadden we een goed coördinaat, maar ook het missende antwoord gecontroleerd op het infobord.
Vandaag op de fiets naar de cachelocatie gefietst. Het laatste stuk is een smerig klimmetje, wat mij betreft wel twee **. De cache liet zich gemakkelijk vinden. Mooi gedaan.
Een tijdje geleden kwam deze cache online, maar was helaas snel geript. Ik had vernomen dat er een nieuw plekje was, dus mooi te combineren met de meet een greet op de camping.
Toch was er een mogelijkheid om de cache fysiek te loggen in het logboek (en niet op een papiertje op een tafel). Er lag een prachtig verzorgde cache op ons te wachten. De cache en de caravan waren snel gevonden samen met Banditgirl. Nu maar hopen dat deze wat langer blijft liggen.
Vanavond naar deze meet een greet geweest. Vele bekende gezichten gezien en lekker bijgekletst. Daar na nog voor een hapje en een drankje bij de tijdelijke woning geweest van Team Malibri(yo).
Voor de derde keer in onze cache geschiedenis lopen we een multi over de Renderklippen. We
hebben gewacht tot de middag vanwege het weer. Op de parkeerplaats is het al aardig druk. Ietsvoor ons vertrekt een team uit Zwolle waarvan ik de naam helaas ben vergeten. Al vrij snel gaan we ze voorbij, maar zullen elkaar nog een keer tegenkomen. Het eerste gedeelte is voor ons een nieuwe gebied met mooie smalle kronkelpaadjes. Nadat we de ‘drukke’ weg zijn overgestoken komen we op bekend gebied, maar dat is geen straf. De antwoorden op de vragen zijn eenvoudig en duidelijk, behalve WP9. Er zit toch verschil in schroeven en spijkers. We noteren voor de zekerheid maar twee getallen.Ook de meetopdrachten zijn leuk, weer eens wat anders. Op het hoge gedeelte blijft het uitzicht fenomenaal. Na WP13 gaan we op het bankje zitten om het eindcoördinaat te berekenen en te genieten van het uitzicht. Net toen we weer verder gingen kwam het Zwolse team er aan. We wensen ze succes en gaan op pad naar de cache die zich snel liet vinden.
Toen deze cache online kwam sprak deze ons meteen aan. Geen ingewikkelde berekeningen onderweg. Vraag beantwoorden en weer een cijfer er bij voor het eindcoördinaat. Je moet natuurlijk wel de vragen héél goed lezen, anders kom je er niet.
We kwamen langs mooie punten waar bij we regelmatig rust hielden om te genieten van het uitzicht en een foto te maken. Op deze manier hebben we er langer over gedaan dan gemiddeld. WP6 vonden we een heel mooi uitzicht hebben.
Vroeger (eind jaren 60 begin jaren 70 vaak in dit bos geweest als we vakantie hielden met het binnenvaartschip van mijn vader. We lagen dan achter de palen voor de sluis. Ik herken uiteraard niets meer van dit bos, maar de herinneringen komen wel weer boven.
De cache liet zich niet zo gemakkelijk vinden. Tussen twee bruggetjes, maar welke twee bruggetjes? . uiteindelijk de cache wel gevonden natuurlijk.
Van ons krijg je een favo voor de mooie route en de ‘oldschool’ cache.
Deze cache hebben we gevonden als uitstapje van het rondje Kadoelermeer. Dit is onze tweede uit de 6 graden oost serie. Die in Zalk was de eerste. Wat ontzettend veel vliegjes hier, kriebelden op het hoofd. Mooi uitzicht hier op het Vogeleiland en het Zwarte Meer. De cache liet zich gemakkelijk vinden.
Deze cache hebben we gevonden als uitstapje van het rondje Kadoelermeer. In de buurt jaren geleden een erwtje gevonden. Veel geleerd over de tramlijn naar Blokzijl, altijd interessant. De cache liet zich snel vinden. Heb maar een foto uit de oude doos toegevoegd om niet te spoileren.
During our holiday in Rome we visited Ostia Antica. It was a pitty that the castle was closed. Ostia Antica is very interesting and you don’t need to go to Pompeï. Thanks for showing us.
During our holiday in Rome we visited the Vatican State. It was very interesting. The story of the Vatican railway is very interesting. It was a nice puzzle. Thanks for showing us.
Het is onze tijd om te vertrekken. Ons team bestaat uit Tinkerteam, Maison35, Schatyes, Graafin en Team Geo-Meijer. Zoon Kladdegat loopt mee als 2e DRL.
Na het uitdelen van de stormlamp worden we door een monnik (goed figuur er voor) in een hooibestelbus gedirigeerd. De stemming zit er al snel in en er wordt wat afgelachen. Gelukkig spaart de monnik ons bij de verkeersdrempels. Na een kort ritje worden we gedropt met de opmerking: succes!
Ja, daar sta je dan. Wat nu. Na enig speurwerk zien we een vuurkorf branden en gaan daar naar toe. Daar staan twee dames die me bekend voorkomen, vooral die ene met die sluier. We krijgen een verhaal te horen van de tandenfee en over iemand die een gebitsrestauratie nodig heeft. Het blijkt dus dat wij de gebitsprothese bij elkaar moeten verzamelen en ontvangen dan ook een tandendoosje. Na zo’n kwartierjte gepruts om de stormlamp aan te krijgen, gaan we op pad met de mededeling de lichtjes te volgen.
We volgen de lichtjes en komen aan bij een brug over een meertje. We worden opgewacht door moeder overste die onze schoenmaat op ons voorhoofd noteert. Weer eens wat anders dan een askruisje. De sfeer wordt verhoogd door de prachtige muziek van Enigma. We mogen verder over de brug waar een soort dark angel een selectie toepast op het nummer op ons voorhoofd. Het nummer bepaald wie er in
het waadpak moet/mag om de opdracht uit te voeren. Het is Peter (schoenmaat 44) die het waadpak aantrekt.
Na deze wonderlijke ontmoeting weten we wel zo’n beetje wat er ons te wachten staat. We
komen na een korte wandeling op het gekregen coördinaat. Eerst even rond gekeken zonder resultaat. Oh ja, we moesten een UV-lamp meenemen, laten we die maar eens gebruiken. We maken een peiling en gaan verder op pad.
Het eerste gedeelte gaat over een goed pad en daarna het bosje in met veel blubberige paden. We blijven de lichtjes volgen en komen aan een bij boek. Eerst even vluchtig doorgebladerd en daarna de UV-lamp weer gepakt en dat leidde snel tot een mooi coördinaat.
Het gaat voorspoedig tot dat we bij een soort
grafheuvel aankomen met o.a. een galg en een doodskist. We kijken om ons heen en genieten van het mooie werk van Team SEZ. Een lugubere monnik wees Karin en mij aan om de doodskist te openen. Er werd wat geschrokken toen er een mummie uit de kist stapte. De bedoeling was om het ouderwetse galgje te spelen, maar dan met een echte galg. Bij elke foute letter of woord hing de mummie, met een grom van plezier, een gedeelte van het skelet op, maar we werden niet volledig opgehangen. Na het ontvangen van een tandje kregen we de opdracht de lichtjes te volgen tot aan het rode kruis.
Het rode kruis deed ons stoppen bij een onbewaakte spoorwegovergang. Dan gaan de bellen en komt opa Flodder van uit het niets tevoorschijn op zijn lorrie. Gaaf. Met een soort lichtkrant brengt hij ons de boodschap: volg het spoor. Juist op dat moment achter ons het geluid van een trein en drie felle lampen. Dat was even schrikken, maar wat is dit gaaf gedaan. We vervolgen onze weg over het spoor, met gladde bielzen en veel stuiken die eigenlijk niet thuis horen op het spoor.
We zien weer licht bij een soort bouwkeet die vol hangt met allerlei meters. Daar blijkt wel uit dat de horeca de zaken héél erg serieus neemt. Chocolademelk, glühwein en broodjes knakworst. Ook moet hier nog een puzzel worden opgelost om verder te komen met het verzamelen van tandjes voor het gebit. Men is bang dat we ons vervelen en krijgen nog een woordzoeker mee die we tijdens het lopen
moeten oplossen. Dat werkt niet lekker en we besluiten halt te houden en de puzzel is snel opgelost.
Het lijkt een lang saai pad te worden, maar niet alles is wat het lijkt. Links van het pad liggen twee poppen. Twee? Eentje maar, de andere beweegt en enkelen van ons schrikken. Nog meer schrik wanneer van de andere kant twee zombies ons bestormen. Met een tandje rijker gaan we weer verder.
Als je weet dat er mensen met scoutingbloed in
de organisatie zitten, kun je ook een scoutingachtige opdracht verwachten. Over een kanaaltje is een mooie touwbrug gemaakt, compleet met spinnenweb. Aan de andere kant wachten drie puzzels op ons. Twee leden van onze groep (Karin& Peter) gaan de brug over en gaan puzzelen. Hier toch even onze lumenkanonnen ingezet om ze bij te schijnen. De scherpte was er een klein beetje af, maar de puzzels werden toch opgelost. Weer een tandje er bij.
We mogen weer lichtjes volgen en die brengen ons bij een marskramer en zijn vrouw. Ze vertelden waar hun huisje had gestaan bij een oude eik, ongeveer 400 meter verderop. Ze hebben een hard bestaan en willen graag wat aan ons verkopen. Tussen de waar vinden we weer een tandje.
Bij de oude eik ligt een geraamte, maar ook een puzzel. Het duurde even voor we de doorzichtige schijfjes op de goede manier hadden liggen. Team drie stond al op ons te wachten. Op het laatste moment was het Peter die het zag
en we konden onze weg vervolgen via de lichtjes en een heel blubberig pad. Hier ook af en toe een zaklampje er bij gepakt.
Toen wij naar het event toe reden hadden we al een wit tentje zien staan. We zien dit tentje weer en weten nu weer waar we precies zijn. De tandartsassistente (geen lente) nodigde één van onze leden uit voor een bezoek aan de tandarts. Peter had daar wel zin in. Zal wel komen door de assistente en de toegediende verdoving. Hij verdween in de tent en gilde het uit. Toch te weinig verdoving. Na de behandeling weer een tandje er bij en een skelet waar de
tanden in de kaken konden worden geplaatst. Na een beetje prutsen hadden we een coördinaat.
De cache was prachtig verzorgd. Wat een kist! De binnenkant was met leuke details versierd. Er zaten wel veel maden in de ammobox, maar het logboek kwam toch tevoorschijn. Team SEZ en andere helpers, hartelijk bedankt voor deze onvergetelijke avond. Ook alle team 2 leden bedankt voor een geslaagde wandeling.
Ik weet hoeveel werk er zit in het maken van de waypoints, maar ik hoop dat dit toch weer een